.svg)
%20(1).jpeg)
We leven in een wereld waar ons lijf vaak een ondergeschikte rol lijkt te spelen. Maar juist op heftige momenten, kan ons lijf heel heldere taal spreken: wanneer we tegenslagen ervaren kan het lijken alsof we meer naar de grond gedrukt worden; als we goed nieuws horen, springen we een gat in de lucht.
Acrobaten Janne Bless en Paulina Bizzotto Molina hebben meegewerkt aan enkele installaties en performances van kunstenaar Clarinde Wesselink. Ze vroeg hen tijdens een interview naar hun reden om te bewegen. ‘De essentie van acrobatiek is voor mij het samenwerken en communicatie’ vertelden ze. 'Acrobatiek kan een gevaarlijk spel zijn. Je kunt vallen en de ander pijn doen. Het is een spel met hoge inzet. Je moet daarom scherp weten wat je kunt en wilt, luisteren naar de ander en duidelijk zijn wat je van de ander nodig hebt. En dit allemaal vaak zonder woorden!'
Janne en Paulina hebben een workshop en performance ontwikkeld. Zowel hun performance als de tentoonstelling ‘The Reason I Move' van Clarinde Wesselink onderzoeken hoe ons fysieke zijn ons veel kan leren over onze mentale gesteldheid en op welke manier we naar de wereld kijken en die ervaren. ‘Zwaartelicht’ gaat over het contrast en de complementariteit tussen licht en zwaarte, grond en lucht, beweging en stilte. Joris van de Kerkhof speelt op muzikale wijze mee in dit spel tussen improvisatie en bekende/verkende patronen. De performance en aansluitende korte workshop zijn onderdeel van de reeks performances en workshops die Dat Bolwerck samen met Clarinde Wesselink organiseert in het kader van de tentoonstelling ‘The Reason I Move’ om de thema’s die in haar werk aan bod komen met je eigen lijf te ervaren.
14:00 - 15:00 en 16:00 - 17:00
De praktijk van Clarinde Wesselink (1991) is een fundamenteel onderzoek naar hoe we ons lichaam als instrument kunnen inzetten om nieuwe relaties aan te gaan met de wereld. Wesselink is gefascineerd door de lichamelijke grenzen van onze binnen-, en buitenwereld. Onze huid is volgens haar geen ondoordringbare grens, maar een permeabele zone; een membraan van lichaamscellen. In haar werk stelt ze zichzelf steeds opnieuw dezelfde vraag: “hoe kunnen we deze doorlaatbaarheid beïnvloeden om zo nieuwe, ruimere, sensitievere en intensievere relaties met onze omgeving te creëren?” Vanuit deze gedachte en gebaseerd op dagelijkse ervaringen creëert Wesselink utopische toekomstbeelden in de vorm van choreografieën, performances, tekeningen en films. Dit met het oog op de toekomst, waarin we nog afhankelijker zullen worden van technologie en de niet fysieke “wereld” online. Die virtuele parallelle wereld leidt af van fysiek contact met elkaar. Hier probeert Wesselink een tegenwicht aan te bieden.
.svg)
.svg)
.svg)
